Marta spieszyła się po pracy do domu, niosąc ciężkie torby z zakupami. W głowie wirowały myśli o tym, co przygotować na kolację i co trzeba jeszcze zrobić w domu. Cały dom opierał się na jej delikatnych ramionach, na męża nie można było liczyć w sprawach domowych, choć przynajmniej przynosił pieniądze do domu.
– O, matko! – nagle zawołała Marta i z uniesionymi rękami, z torbami, poślizgnęła się i upadła na plecy, nie zauważywszy lodu pod śniegiem. Zakupy rozsypały się niedaleko niej, a ona leżała, patrząc w niskie zimowe niebo, nie myśląc o niczym.
– Kochana, co cię boli? – usłyszała nagle ciepły i zatroskany głos pani Anny, która pochyliła się nad nią.
Marta poruszyła rękami i nogami, przeciągnęła plecy po lodzie.
– Chyba nic poważnego – odpowiedziała i, przewracając się na bok, zaczęła wstawać.
W tym czasie starsza kobieta już szybko zbierała rozsypane produkty do toreb Marty.
– Ojej! – znów krzyknęła Marta, – ciężko stanąć na nogę, chyba ją nadwyrężyłam.
Pani Anna podeszła do niej, podając rękę do pomocy.
– To moje wejście, mieszkam na parterze, chodźmy, trzeba przyłożyć coś zimnego na bolące miejsce. Proszę o pomoc, panie.
Zawołała przechodnia, młodego mężczyznę, i poprosiła, by wziął torby z zakupami i pomógł je zanieść do jej domu.
Wszystko działo się tak szybko, że Marta nawet nie zdążyła się zorientować, jak znalazła się w gościnie u pani Anny.
Ta pomogła jej się rozebrać i przejść do kuchni. Wyjęła z zamrażarki zamrożonego kurczaka i położyła go na bolącą nogę. Postawiła czajnik na kuchence i wyjęła jakiś aromatyczny dżem.
Marta rozejrzała się wokół. W domu panował porządek, na szerokim parapecie między doniczkami z kwiatami leżał zwinięty w kłębek kot i spokojnie chrapał. Marta poczuła się jak w domu – było tu cicho i spokojnie, a co najważniejsze, ktoś się nią troszczył z matczyną czułością.
– Jak się nazywasz? – zapytała mimochodem pani Anna.
– Marta – odpowiedziała i wygodniej usiadła na miękkim krześle. – A jak pani się nazywa?
– Możesz nazywać mnie po prostu panią Anną – uśmiechnęła się pani Anna i nalała herbaty.
– Dziękuję, że pani nie przeszła obok.
– Jakże mogłabym? Zauważyłam cię z daleka, pomyślałam, że tak bardzo się śpieszysz, że niczego wokół nie zauważasz. Do domu się spieszyłaś, prawda?
– Tak, nakupiłam produktów i myślałam, co ugotować, co jeszcze w domu zrobić, jakie dzieci mają oceny i ile czasu zajmą lekcje.
– A mąż? – zapytała cicho pani Anna.
– A mąż przychodzi późno z pracy, zje kolację i od razu idzie spać.
– A ty pewnie zmęczona tą całą gonitwą? Każdemu po kawałku siebie oddałaś, a co zostawiłaś dla siebie?
Marta zamyśliła się, bo to była prawda. Dzieci zabierają największe kawałki, mama zawsze czegoś od niej chce, mąż też odrywa od niej kawałek. I stąd ta pustka w środku – wszyscy jej potrzebują, a ona sama nie czuje się szczęśliwa.
Marta siedziała w kuchni u obcej kobiety, ale czuła się bardzo szczęśliwa. Ktoś po raz pierwszy od wielu lat się o nią troszczył i uważnie słuchał. A Marta opowiadała, opowiadała, a starsza kobieta tylko dolewała jej ciepłą herbatę.
Minęło kilka godzin, kiedy Marta spojrzała na zegar i szybko wstała.
– Ojej, już późno! – Zorientowała się, że noga wcale jej nie boli. – I noga już przeszła. Pani Anno, dziękuję za wszystko, muszę już iść, w domu wszyscy głodni, a pracy pełno.
Zaczęła się szybko ubierać.
– Wpadnij, kochana, będzie mi miło cię widzieć – pani Anna przytuliła ją na pożegnanie.
Marta wbiegła do domu zdyszana. Pociągnęła nosem i poczuła, że z kuchni pachnie czymś smacznym.
– Mama wróciła – krzyknęły dzieci, wybiegając jej na spotkanie. Mąż wziął torby i zaniósł je do kuchni. – A my z tatą gotujemy pilaw.
Marta ze zdziwieniem uniosła brwi. Rozebrała się i weszła do kuchni. Rzeczywiście, przygotowania były w pełnym toku.
– Wypuścili nas dzisiaj wcześniej, więc pomyślałem, że dawno nic nie gotowałem. Postanowiłem sprawdzić, czy nie straciłem umiejętności w gotowaniu pilawu – mąż objął Martę i pocałował ją w policzek.
Marta była bardzo zdziwiona. Domownicy zachowywali się dziś inaczej niż zwykle. Już w korytarzu usłyszała pracującą pralkę i zauważyła, że w domu było czysto, a rzeczy nigdzie nie leżały porozrzucane. Wyprane rzeczy były starannie ułożone na desce do prasowania.
– Ale niespodzianka – klasnęła Marta w dłonie, wchodząc do salonu i widząc czysty dywan. – Kiedy zdążyliście to wszystko zrobić?
– Ach, to nie zajmuje dużo czasu – machnął ręką syn. – Ja odkurzałem, a Maria sprzątała rzeczy i odkładała je na miejsce.
I miał rację – kiedy wszyscy pracują razem, zajmuje to znacznie mniej czasu.
Po pół godzinie usiedli przy stole, czekając na pyszny pilaw. Marta przypomniała sobie, jak mąż często go kiedyś gotował – wychodził mu tak smaczny, że aż palce lizać.
Tej nocy długo nie mogła zasnąć. Marta po raz pierwszy od dawna czuła się kochana. Każdy z jej rodziny zwrócił jej nadmiar kawałków, które wcześniej od niej brał. I w środku zapanowała harmonia.
„Tak właśnie powinno być” – pomyślała Marta i słodko zasnęła.